Տիգրանը հպարտ տղա եր։Նա շատ եր սիրում քաղցրավենիք։Նրան պատմում եին թե ինչպես սիրուն, և լավ է բնությունը, բայց նա ամենանգամ չէր հավատում, և չեր գնում դուրս, բայց մի օր իր հայրիկը ասաց որ նա կզրկվի քաղցրավենիքից եթե նա չգնա անտառ, ու չհավագի այնտեղ պետքական խոտեր, որոնք պետք եր իր տատիկին, որ նա բուժվի։Նա առանց մտածելու գնաց այնտեղ, որովհետև ուզում էր օգնել տատիկին։Նա գնաց անտառ, և սկզբում զարմացավ թե ինչքան մեծ դիմացկուն ու պինդ էին այնտեղի ծառերը։Խոտերը հավաքելուց նա հավանեց տերևների կանաչ սիրուն տեսքը, ու այն ինչքան թարմ եր այնտեղի օդը։Նա տեսավ շատ սիրուն կենդանիներ, ոնց անզոր նապաստակները, ոչոնք վախենում եին ամեն մի շրխկոցից։Խոտերը հավաքելուց հետո նա գնաց տուն, իսկ ճամփին տեսավ խոր ձոր։Երբ նա եկավ տուն նա հասկացավ, որ բնությունը իսկույն սիրուն և լավ բան է։